NAJLEPSZE SCENY MUZYCZNE. CZĘŚĆ II

6. Rocky – trening. Gonna fly now (Bill Conti)

  Rocky ma dwa mocne elementy – ścieżkę dźwiękową (skomponowaną głównie przez Billa Contiego) oraz hipnotyzujące właściwości, które sprawiają że ma się ochotę wstać z fotela i zacząć ćwiczyć.

5. Pulp Fiction – heroinowy trip przy Bullwinkle (The Centurians)

  Kolejna scena związana z przyjmowaniem Hery. Filmowcy często posiłkują się muzyką do opisania tej nieopisywalnej (podobno) bomby. A Vincent po tym, jakby nigdy nic, na pełnym luzie idzie na pierwszą randkę.

4. The good, the bad and the ugly – Ecstasy of gold (Ennio Morricone)

  Mistrzowska kompozycja do, zrobionego z jajem, włoskiego westernu Sergio Leone. Ecstasy of Gold w The good, the bad and the ugly zagrzewa do meksykańskiego pojedynku, tak jak na koncertach Metallicy zagrzewa do Creeping Death. Chwała dla Ennio Morricone!

3. Czas Apokalipsy – intro z The end (The doors)

  Film Francisa Forda Coppoli „Apocalypse now” nie jest pozbawiony wad, ale zdecydowanie posiada kilka świetnych momentów. Jednym z nich jest intro przedstawiające pożar lasu wywołany napalmem. Obraz dopełnia „The End” Doorsów, a dokładniej początek tego utworu (i bardzo dobrze, bo później przyjemna nuta zmienia się w psychodeliczne jęki Morrisona).

  Czas Apokalipsy to przede wszystkim świetny występ Marlona Brando - właściwie chyba była to ostatnia jego dobra rola. Co prawda, Brando tak się roztył podczas ciągnących się w nieskończoność zdjęć, że sceny z jego udziałem trzeba było kręcić w półmroku. Jednak Brando wypadł jeszcze lepiej niż się spodziewano – scena, w której opowiada o horrorze wojny (http://www.youtube.com/watch?v=rDK9MDklzFo&feature=related) stała się abecadłem nauki aktorstwa.

2. Łowca Jeleni – pubowanie z Can't take my eyes off you (Frankie Valli)

  Bilard, browar, dobra muzyczka - wszystko to, za co kochamy puby. Cóż więcej mogę powiedzieć, uwielbiam tę scenę.

1. Amadeusz – tworzenie Requiem (Mozart)

  Jeden się stara, ciężko pracuję, co nie daję żadnego efektu, a drugiemu wszystko przychodzi z niezwykłą łatwością – niesprawiedliwe to życie. W kategoriach talentu i jego braku, w kategoriach tej wielkiej niesprawiedliwości Milos Forman przedstawia historię Amadeusza Mozarta. Pokazuję go jako genialnego muzyka, ale również jako człowieka nieodpowiedzialnego i dziecinnego. W opozycji do tej osobowości mamy również postać Salieriego - nadwornego kompozytora, postać niezwykle pracowitą i oddaną muzyce, nie mogącą jednak równać się z talentem Mozarta. Salieri nie może znieść nierównej rywalizacji z Mozartem, a najbardziej irytujący jest dla niego fakt, że tak genialne utwory wypływają z głowy takiego ignoranta jak Mozart. Zwieńczeniem ich nierównego pojedynku jest scena, w której Salieri pomaga „spisywać z głowy Mozarta” najdoskonalszy utwór jaki kiedykolwiek powstał (no może zaraz po Orionie Metallicy). Ta scena to też świetne dialogi - np: Salieri: Yes,yes, yes I understand.. and that's all? Mozart: No, no. Now the real fire

Tony Rocky H.