Klikając na nagłówki tabeli można sortować filmy według kryteriów, w zależności czy mamy ochotę na staroć czy nowość, thriller czy komedię, Wajdę czy Kevina Smitha.
Będzie ich docelowo 500. Gdy dojdzie pięćset pierwszy, coś wypada.
Doszedłem do wniosku, że muszę mieć ukochane filmy w jednym miejscu, bo pamięć już nie ta, a niezręcznie polegać na filmwebie, gdzie więcej reklam niż treści.
Nieodwracalne (2002, reż. Gaspar Noé) – tym razem na liście pojawia się staroć, którą widziałem już dużo wcześniej, ale wówczas zwyczajnie jej nie doceniłem. W moim pokoleniu, gdy Nieodwracalne pojawiało się na DVD, było o nim bardzo głośno, szczególnie podczas rozmów na szkolnych korytarzach. Miałem wrażenie, że cała szkolna ferajna go widziała. Motorem napędowej tej popularności były dwie ultra brutalne sceny, które nigdy nie pojawiłyby się w hollywoodzkich produkcjach. Trudno było mi go wtedy docenić, gdy oglądałem go jako nastolatek. Wydał mi się po prostu kolejną próbą taniego skoku na kasę metodą zszokowania publiczności, sygnowaną twarzą pięknej Monici Bellucci, będącej wtedy u szczytu swojej popularności. Szczerze powiedziawszy chyba brakowało pewnych narzędzi poznawczych, by właściwie ocenić ten film. Jak podróżnik, który przybywa na Grenlandię i wszędzie widzi te same spadające płatki śniegu, podczas gdy tubylcy rozróżniają ich dziesiątki rodzajów. Ja również musiałem zobaczyć setki filmów, by po latach wrócić do Nieodwracalne i docenić jego kunszt.
Gdy ostatni raz wracałem do blogowania, był marzec 2016 i śmieszkowałem o uniewinnieniu Mariusza Kamińskiego (tutaj). Cóż, mamy marzec 2024 i ten kryminalny mastermind znowu został uniewinniony, a ja znowu wracam do blogowania. Przypadek?
Przeglądnąłem trochę stare posty Das Butta. Trzynaście lat temu pisząc o najlepszych debiutach reżyserskich zakładałem (tutaj), że postać znudzonego codziennością Lestera z American Beauty (1999, reż. Sam Mendes) grana przez Kevina Spaceya będzie teraz bliższa memu sercu. Czy tak jest? Mam teraz dobry powód by odświeżyć sobie ten klasyk, zanim zupełnie uczciwie odpowiem na to pytanie. Na pewno z każdym rokiem człowiek coraz bardziej przybliża się do takiego Lestera, a oddala od – dajmy na to pełnego werwy Chrisa McCandlessa z Into the Wild (2007, reż Sean Penn). Jak zaczynasz myśleć o tym, żeby z każdego meczu czy z koncertu wyjść pięć minut przed końcem, by nie stać w korkach, to wiesz że coś jest na rzeczy.
 |
| dwa bałwany |
 |
| typowy widok - dwie samice kpiące z wąsó |
| 6 | Pojedynek (The Duellists) | Ridley Scott |
Debiutancki film 40-letniego Ridleya, który wcześniej związany był z produkcjami telewizyjnymi. Historia dwóch oficerów armii Napoleońskiej. Jeden świr, a drugi honorowy - i to wystarczy do ciągnącego się w nieskończoność konfliktu. Świetnie nakręcone sceny szermierki, dobra gra aktorska, ładna scenografia - to głównie zapamiętujemy z „Pojedynku”. Poza „Obcym”, Scott w żadnym kolejnym filmie nie osiągnie tak wysokiego poziomu, jak w debiucie.
 |
Wyjątkowo, dzisiaj Das Butt traci zainteresowanie treścią filmów. Dzisiaj interesujemy się jedynie nazwami, tytułami – opakowaniami filmów, które często decydują o sukcesie bądź porażce produkcji. Nie będę zbytnio zajmował się w tym wątku smaczkami związanymi z polskimi tłumaczeniami angielskich tytułów. Jak wszyscy dobrze wiemy zdarzają się czasem kosmiczne wpadki polskich tłumaczy (sztandar: Dirty Dancing – Wirujący Seks), jednak uważam, że ci panowie i panie mają ciężki kawałek chleba. Często angielskie tytuły są niemożliwe do przetłumaczenia i muszą strasznie kombinować, by coś dowieźć. Nie pamiętam by ktoś chwalił polskie tłumaczenia filmów, a krytyki jest zawsze całe mnóstwo.
Często mówi się, że Oskary częściej przyznawane są filmom, które spełniają pewne wymagania odnośnie tematu. Tematy filmowe uznane za ważne społecznie lub też po prostu obecnie modne wydają się mieć ułatwiony dostęp do tej popularnej nagrody.
Do tej drugiej grupy z całą pewnością zaliczyć można, jednego z moich ulubionych aktorów - M. Madsena. Zdarzyło mu się podjąć wiele „decyzji”. Odrzucił główną rolę w "Pulp Fiction", na rzecz westernu z Costnerem pt. "Wyatt Earp" (Madsen w roli Vincetna Vegi zrobiłby z PF film o idealnej obsadzie). Z myślą o nim napisano role oficera Bud'a z Tajemnic Los Angeles. Odrzucił rolę w „Od zmierzchu do świtu”, którą ostatecznie przyjął George Clooney. Miał też grać Gorączce i Szeregowcu Ryanie, ale produkcje pokroju "UKM -The Ultimate Killing Machine" wydały mu się lepszym pomysłem. Podobno był brany pod uwagę do roli Johna McClane'a w "Die Hard", ale w to jakoś nie chce mi się wierzyć.
| MIEJSCE | KWESTIA | FILM |
| 50 | Kiedy mówię Ci, że Cię kocham, to znaczy, że mógłbym oddać za Ciebie życie | Tato |
| 49 | Ja nie mam nic, on nie ma nic, ty nie masz nic. Więc razem mamy tyle, by wybudować fabrykę |
5. DUMB & DUMBER (1994, reż. B. Farrelly & P. Farrelly)
Nagle otwierasz oczy. Myślisz - czy ja właśnie zasnąłem? Nie jestem w swoim łóżku, siedzę przecież na jakimś krześle. Rozglądasz się. Wokół pełno ludzi, wszyscy nienagannie ubrani. Niektórzy tępo wpatrują się w jedną stronę, inni leniwie strzepują kurz ze swoich marynarek lub poprawiają muszki, jeszcze inni – widać, że wpadli jak śliwka w kompot – mają bardzo nietęgie miny. Uświadamiasz sobie, że jesteś w operze. Zastanawiasz się dlaczego zasnąłeś - przecież Ci się podobało. Ładne arie i układy taneczne, piękne tancerki, mroczne scenerie, w tle Mozart. Spoglądasz na zegarek i uświadamiasz sobie, że minęły już ponad 2,5 godziny. Próbujesz sobie przypomnieć co działo się na początku, a co w środku. Nie potrafisz. Masz wrażenie, że byłeś świadkiem scen, które – niczym zapętlone – zlewają się w całość, ciągle zaczynają od początku i nigdy nie kończą. Same shit over and over again. |
| Filmowa Nina stopniowo pęka, a czesem nawet się pruję |
 |
| Skoro jest wersja animie, to musi być i porno |
Zg(red.) ma napisać słowo wstępu. Konieczne to chyba?